Translate

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Με το Βλέμμα του Ποιητή (2) Γυναίκα από Σύννεφο





Μια φορά
συννεφένια ήταν η γυναίκα,
κι έναν καιρό
βρόχινη ήταν θαμπή,
δεν έκλαιγε, βούλιαζε
κι όταν τρόμαζε,
έλιωνε όπως η ζάχαρη στο τσάι.
Όταν χόρευε,
φορούσε εκκωφαντικά κόκκινα παπούτσια,
σκαρφάλωνε στις παπαρούνες,
εγκυμονούσε μέλι.
Ύστερα δεν έζησε καλά.
Ούτε καλύτερα.
Δεν έζησε.
Γυναίκα ήταν τάχα ή σύννεφο,
ή άδεια βάρκα σε τυφλό ποτάμι;
Γυναίκα ήταν.
Παλιά.
Ώσπου ένα βράδυ:
-Μαμά, γιατί χτυπάει η βροχή στο τζάμι;

Μόλις γνωρίσατε τη Γυναίκα από σύννεφο της Χλόης Κουτσουμπέλη.  
Από την συλλογή Η λίμνη ο κήπος και η απώλεια, Ν. Πορεία 2006

Μουσική: Νότης Μαυρουδής - Στίχοι:Τάσος Σαμαρτζής 
Ερμηνεία: Παιδική Χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου-Από τον δίσκο "Λούνα Παρκ"

Συνάντησα για πρώτη φορά την ποιήτρια Χλόη Κουτσουμπέλη όταν με επισκέφτηκε στα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής μου στην Εύξεινο Λέσχη Ποντίων της Θεσσαλονίκης τον Μάη του 2009. Γνώριζα τα ποιήματα της και τα είχα σαν καταφύγιο σε δύσκολες γυναικείες στιγμές. Η έκπληξη όμως κι η χαρά που μου έδωσε, θα μείνει στη μνήμη μου, όταν επιστρέφοντας από τις καλοκαιρινές διακοπές μου τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς με περίμενε στο εργαστήριο η ποιητική της συλλογή «Η αλεπού και ο κόκκινος χορός».

Μια ποιήτρια Κύκνος,
δαγκώνει με το ράμφος τον λαιμό της,
με αίμα χαράζει στρόγγυλο νησί
γύρω της στον πάγο.
Δύο ερωτευμένοι ποιητές κρατούν στη χούφτα τους
κρύσταλλους χιονιού που λαμπυρίζουν,
καθρεφτίζονται στο σκληρό χιόνι που αστράφτει
και τυφλώνονται...


Τα πιο όμορφα ποιήματα γράφτηκαν στη σιωπή.

Που πάνε οι ποιητές τις νύχτες;
Γιατί κυκλοφορούν με χέρια ματωμένα;
Γιατί ουρλιάζουν οι ποιητές στις στέγες;
Γιατί έχουν έναν επίδεσμο στη θέση της καρδιάς;
Γιατί τα γράμματα που σκαλίζουν με κόπο στο χαρτί
Με πένα , με κοντυλοφόρο, με μολύβι,
Αφήνουν μικρά κόκκινα χνάρια από αίμα;

Το χάρτινο φιλί

Με χάρτινα χείλη φιλάει ο ποιητής,
με χάρτινα δάχτυλα αγγίζει.
Όταν όμως ερωτεύεται,
πηχτή και κόκκινη η καρδιά του κυλιέται ζωντανή στο χιόνι.

Από τη συλλογή «Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια» Νέα πορεία 2006

Δεν έκανα τίποτα άλλο απ’ το διαβάσω και να ξαναδιαβάσω τα ποιήματα της. Για την ακρίβεια και για να σας δείξω πόσο πολύ ταυτίστηκα μαζί τους θα πω «παραμυθο-ποιήματα». Με την καθαρά γυναικεία ματιά της με συνεπήρε , μίλησε για μένα και για κάθε γυναίκα που θέλει να μιλήσει και δεν βρίσκει τα λόγια. 
Ποιήματα-παραμύθια-ικεσίες-προσευχέ... για το ανέφικτο, το ανεκπλήρωτο, το ποθητό και ματαιωμένο.

«Θα παίξουμε κουτσό»
είπε η Μαρία στον Μανώλη
«κι όποιος νικήσει,
θα δείξει στον άλλον την πληγή του».
Ύστερα παντρεύτηκαν.
Η Μαρία φορούσε νυφικό από βροχή
κι η εκκλησία ήταν από λάσπη.
Πάνω στο κλαδί ενός δέντρου
δυο περιστέρια από στάχτη κουνούσαν λυπημένα το κεφάλι
για τα ανθρώπινα μάταια παιχνίδια».

Το σπαρακτικά πληγωμένο παιδί-κορίτσι-γυναίκα (από στερήσεις, λύπη βαθιά και πόνο)
«Θα ζήσεις χωρίς»
είπε η μάγισσα
και μου έδωσε το φίλτρο
''τα κοχύλια σου θα γίνουν χέρια για να γράφεις'.'
''Μα χρειάζομαι τα χέρια για να αγγίζω
μικρές μωβ ανεμώνες να χαϊδεύω
τα μάτια μου να ψηλαφώ
τις σκιές στα βλέφαρα κουπιά
το σώμα του να κολυμπώ".
''Δεν κατάλαβες λοιπόν "
είπε η μάγισσα
και το πρόσωπό της ράγισε
χίλιες μικρές ρυτίδες.
"τα χέρια σου θα γράφουν
αυτά που ποτέ σου δεν θα αγγίξεις».

Γλυκιά και τρυφερή η ποιήτρια ταξιδεύει τους ήρωες της σε ιστορίες παράξενες. Με τόλμη και γοητευτική ειλικρίνεια, τόση που απορείς για το θάρρος και το κουράγιο της. Κάποιες φορές αναρωτιέσαι αν συμβαίνει σ’ εκείνη ή σε σένα. Συμβαίνει τώρα ή βρίσκεσαι στο χθες και στον αέναο κύκλο της ζωής. Ποιών γυναικών τα όνειρα και τους πόθους ζωής βιώνει και περιγράφει την ερημιά, τη θλίψη, τον πόνο και τη χαρά.

Άντρας από μετάξι
Κόκκινος από αίμα ,
πορφυρός από επιθυμία,
γυαλιστερός σαν παραίτηση,
σκίζεται αθόρυβα όπως η καρδιά,
βαθαίνει όταν τον φορώ,
κυματίζει όταν ψιθυρίζω,
γίνεται κόκκινο ρούμι,
φωνή
ιπτάμενο μεταξωτό χαλί θάνατος
να με παίρνει για πάντα μακριά.

Η Χλόη διαισθάνομαι ότι ξέρει καλά τα μαγικά κλειδιά του παραμυθιού και μεταμορφώνει σε γρίφους, όνειρα και συναισθήματα που σε οδηγούν να περιπλανηθείς στον κόσμο των παραμυθιών, της ουτοπίας και των χαμένων ονείρων. Ο λιτός της λόγος και οι μικρές προτάσεις γεμάτες ουσία και περιεχόμενο, χωρίς περιττά λεξικά-στολίδια λυτρώνουν τον αναγνώστη και αφήνουν την αίσθηση από ρόδι και μέλι στα χείλη κ’ ίσως ένα δάκρυ κυλήσει σ’ εκείνο το ποίημα για την ποίηση…

«Όταν η πλατεία της σιωπής
γεμίζει περιστέρια ,
εκείνα τα πουλιά της νύχτας,
το χρυσάνθεμο γόνδολα
κυλάει στα βαθυσκότεινα νερά.
Κάποιο βράδυ θα αφεθώ.
Σε μία πόλη βυθισμένη στο νερό,
όπου η απουσία δεν είναι απώλεια,
όπου τα μάτια σου δεν έχουν
χρώμα ξεχασμένης βροχής
και οι σταγόνες στο πρόσωπο σου
είναι αφρισμένα κύματα δαμάσκηνου.
Εκεί. Στον πυρήνα της σιωπής
τα εξωτικά πουλιά θα κελαηδούν,
καρύδες θα πέφτουν ρυθμικά,
Οι κοκκοφοίνικες θα πανηγυρίζουν
το τέλος του χειμώνα,
οι παπαγάλοι θα βρέχουν τα φτερά τους
με χρώματα, κι εγώ γυμνή
θα εκτίθεμαι και θα εκθέτω
κρατώντας πάντα την ουσία μου κρυφή»



Γύμνια
Χθες βράδυ σ ονειρεύτηκα.
Με τα φώτα της πόλης για μάτια,
το σώμα γυμνό, 
μυρωδιά ανοιξιάτικης λεύκας
και για μόνο κάλυμμα 
το σκοτάδι.
(Από τις «Σχέσεις Σιωπής»,1984)


Η αγαπημένη Χλόη που μεταφέρει την αλήθεια της ζωής
μέσα από την παραμυθία της ποίησης και του λόγου
θα είναι στην εκπομπή σήμερα 16 Σεπτεμβρίου.

Υγ. Μετά την εκπομπή θα συμπληρώσω την ανάρτηση.. να έχετε το νου σας!

Η ζωγραφιά μου "κορίτσι από σύννεφο"
είναι πολύχρωμα μολύβια σε χαρτί (1996)


Να λοιπόν που τα κατάφερα κι έφτιαξα όπως υποσχέθηκα στο αγαπημένο ακροατήριο της εκπομπής μου ένα μικρό βίντεο. Ιδού ένα απόσπασμα από την πολύ ζεστή κουβεντούλα που είχαμε με τη Χλόη Κουτσουμπέλη την Παρασκευή 16-9-2011.
 

2 σχόλια:

  1. Εκπληκτικές και οι δύο! Από τη Χλόη είχα την μεγάλη τιμή να πάρω συνέντευξη ζωντανά δύο φορές. Μια μπροστά σε κόσμο και μία με ανταλλαγή ερωταποκρίσεων στο ΦΒ χωρίς προετοιμασία. Συμφωνώ απόλυτα με τα σχόλιά σου Σοφία μου!
    Εσένα οι προσεγγίσεις σου είναι πάντοτε ιδιαίτερες και βαθειές και η ζωγραφική σου ακολουθεί την παράδοση της αγιογραφίας γεγονός πολύ σημαντικό! Μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή